دخترک ۲۲ ساله

ماه پیش با وقت اورژانسی اومده بود. 

یه دختر زیبای ۲۲ ساله. یه جین سیاه پوشیده بود با یه مانتوی خیلی گشاد سیاه و بلند، شالش هم سیاه بود. موهاش  سیاه و چرب بود انگار مدتیه حموم نرفته. ابروهای پرپشت و مرتب نشده، چشمهای قرمز و خیس، دماغ زیباش و لبهایی که خیلی خشک شده بود. کمترین ارایشی روی صورتش نبود و جز طبیعی ترین چهره هایی بود که تو ایران دیدم، ساده و زیبا و بدون عمل. انگار که سالهاست به اینه نگاهی نکرده و به خودش نرسیده.

وقتی بهش گفتم سلام و خواستم بهش دست بدم شروع کرد به گریه. از همه چیز کلافه و خسته بود. حوصله ی هیچ چیز رو نداشت حتی خودش. با گریه و صدای گرفته می گفت دارم روانی میشم، حالم بده، می خوام بمیرم، از پس هیچ چیز بر نمی ام، بی عرضه ام، از خودم متنفرم، حالم خیلی بده.

می لرزید و گریه می کرد، حتی خودش هم نمی تونست علتش رو پیدا کنه، شایدم نمی خواست علت رو به یاد بیاره یا حرفی ازش بزنه.

حمله ی پنیک شدیدی بود. 

معاینه ی عمومی و نورولوژی کردم، ضربان قلب شدید، فشار خون دیاستول خیلی بالا، رفلکس شدید بدن و ...

مادرشم بود، نگران و عصبی. احساس عجز می کرد و از اینکه دخترش این جوری میشه زجر می کشید.

دخترک رو راهنمایی کردم که رو تخت بخوابه و بهش دارو دادم که اروم بشه و شروع کردم به ماساژ دادن کاروتیدش. یکم که بهتر و ارومتر شد برگشتم پیش مامانش تا بفهمم چه خبره؟

مادرش هم پزشک بود. حرف زدیم، نه مشکل حادی تو خانواده است، وضعیت مالی خوب، دخترک فوق العاده باهوش و دانشجو، رابطه خوب با مادرش، باپشتکار و اراده، سفرهای مختلف و نه دوست پسر و نه مشکل عشقی و ...

همه فاکتور هایی که از طرف مادر شنیدم خوب بود. مادرش معتقد بود، دخترک خیلی حساسه و ایده ال گراست.

ولی دخترک نخواست باهم صحبت کنیم، حرفی نمی زد. فقط می گفت بهم دارو بده که مغزم از کار بیفته و به هیچ چیز فکر نکنم، میخواست مغزش هایبرنیت بشه.

براش کم اثرترین داروهارو نوشتم و گفتم که حتما هفته ی دیگه بیاد پیشم. یک هفته گذشت ولی نیومد، شماره ای که توی پرونده اش نوشته بود مال موبایل بود و جواب نمی داد.

امروز مازیار بهم گفت که هفته ی قبل اومده بود. یعنی حدود سه هفته بعد و زمانی که داروهایی که براش نوشتم تموم شده ! مازیار مثل همیشه بدون کمترین حرف زدن و بررسی و‌ حتی معاینه، کلی دارو به بیمار میده و با گفتن جمله ی چیز دیگه ای هم‌ هست که بخوای بگی؟ بیمارو می فرسته بیرون. حتی به بیمارهاش داروهارو توضیح نمیده، نحوه ی استفاده، تداخل دارویی و ... بیمارهام خوشحال و خندان میان بیرون و به ازای هر دقیقه پیش مازیار بودن کلی پول میدن و میرن.

جالبه مازیار تا قبل عید به دخترک گفته نیازی نیست که بیاد ولی دخترک برای هفته ی بعد از منشی وقت گرفته.

هر روز با خودم فکر می کنم، کجای درمانم اشتباهه؟

کجای رفتارهام اشتباهه؟ رفتار با بیماران رو بلد نیستم؟

چرا کسی دوست نداره بیاد پیش من و بین مازیار و من، مازیار انتخاب میشه