ایرانی ها به بهشت نمی روند.

این جمله رو همسرم، مازیار بهم گفت. 

می گفت ایرانی ها همه فکر می کنند که خیلی ادم های خوب و درستکاری هستند، فقط خودشون رو قبول دارند، فکر می کنند پروفسور همه چیز هستند، خودشون رو بهترین و برترین نژاد دنیا می دونند، باهوش ترین، زیباترین، قوی ترین، با خداترین و ... همه فکر می کنندجاشون طبقه ی ۷ بهشت هست ولی نمی دونن که به بهشت نمی روند.

همچین تفسیری از مازیار خیلی جالب بود. ترجیح میدم بقیه حرفهاش رو نگم تا سالم باقی بمونم.

این دیدگاه مازیار باعث شد که نسبت به مردم خیلی کنجکاو بشم.

بعد از چندین ماه زندگی تو ایران، با مازیار هم عقیده شدم ولی بعد از ماه ها مطالعه و تحقیق دارم علتش رو پیدا می کنم.

الان یکی از علت هارو می نویسم و بقیه برای پست های بعدی.

وقتی رفتم تو مطب مازیار و کارم رو شروع کردم و چندتا مریض دیدم، یک علت مهم پیدا شد.

وقتی مریض می اومد و می خواستم شروع کنم به بررسیش، یهو متوقف می شد، نمیذاشت برم درونش و بفهمم چه خبره. حرف رو عوض می کرد، عصبانی می شد، دعوا می کرد، دروغ می گفت،  حرف نمی زد، جلسه رو کنسل می کرد، حاشیه می رفت و ... به قول مازیار اکثر بیمار ها حفظ ظاهر می کنن.

خیلی از بیمارانم اصلا نیازی به دارو ندارن. یه روانپزشک تا وقتی بیمار مشکل مغزی و نروترنسمیتری و ... نداشته باشه، اصلا نیازی نیست که دارو بده. وقتی مشکل با حرف زدن و بررسی حل میشه، چرا دارو؟

در خیلی از موارد داروها باعث میشن که نتونیم خوب بیمار رو ارزیابی کنیم، چون مغز تحت تاثیر داروهاست و بیمار نمی تونه مشکلش رو بگه.

مردم ایران به طرز جالبی از حرف زدن فاصله می گیرند و ترجیح میدن که دکتر داروهاشونو بنویسه و بده دستشون و حتی از بیمار نپرسه واقعا مشکل چیه؟

این اتفاقات بهم این نتیجه رو داد که ایرانی ها دوست دارند یه اتفاق، یه مشکل، یه درد، یه بیماری رو فقط ایگنور کنند، نادیده بگیرند و با دارو یه مرهم موقت بگذارن روش. اکثر کوتاه مدت میخوان و دنبال اثر بلند مدت نیستند. این خیلی جالبه.

نمی خوام بگم فقط مردم ایران این شکلی هستند و بقیه مردم دنیا خوبن، به هیچ وجه ولی در مقایسه من بین ۲ کشور و مریض هام، درصد زیادی از ایرانی ها دقیقا جوری هستند که بالا نوشتم.

به نظر شما چرا ایرانی ها دوست ندارند که بررسی بشوند؟ من چندین دلیل پیدا کردم ولی دوست دارم نظر شما رو بدونم؟ کمکم می کنید؟ منتظرتونم